Alpspitze (2628m), Alpy Bawarskie (2015-08-14)

    Pomysł wypadu w Alpy Bawarskie zrodził się przy dobrej whisky, podczas Sylwestra 2014 :) po propozycji przyjazdu do Monachium na Oktoberfest. A że Oktoberfest odbywa się we wrześniu, więc wydawało mi się (jak się później okazało - całkiem słusznie), że w Alpach Bawarskich o tej porze może leżeć śnieg, więc pomysł „skręcił” (nie muszę chyba dodawać za czyją sprawą) w kierunku wyjazdu z celem czysto „górskim”, nie zaś (albo raczej „nie tylko”) imprezowym - w sierpniu, nie we wrześniu 2015. Taki sylwestrowy plan na Nowy Rok. Przez chwilę brany był pod uwagę zamiast Alpspitze (2628mnpm) szczyt Zugspitze – 2962mnpm („dach” Niemiec), ale postanowiliśmy, że pierwszy alpejski cel nie powinien być chyba zbyt ambitny (BTW: szlak na Zugspitze wiedzie przez lodowiec Höllentalferner, na który przydałby się raki, których nie mamy…).

    W nowym roku przystąpiliśmy do pierwszych skromnych przygotowań, tzn. zakupu sprzętu ferratowego (kaski, uprzężę i lonże), przeglądania filmików na sieci i szukania map. Jako, że lubię mieć mapę terenu, w który się wybieram to sprawiłem sobie oryginalną niemiecką mapę "WK D4 Garmisch-Partenkirchen Wettersteingebirge Werdenfelser Land" wydawnictwa Freytag & Berndt. Pokrywa ona praktycznie cały interesujący nas obszar Alp Bawarskich.

    Nadszedł wreszcie długo wyczekiwany wyjazd… a potem na miejscu oczekiwanie na okno pogodowe (wyjechaliśmy w środę w nocy, a wrócić mieliśmy w niedzielę). W oczekiwaniu na upragnioną pogodę (dnia przyjazdu, choć bardzo pogodnego, ze względu na zmęczenie związane z podróżą nie braliśmy pod uwagę) zwiedzaliśmy atrakcje monachijskiej ziemi, m.in.:

Olympiahalle

Olympiaturm – liczącą 291m wieżę, na którą nie omieszkaliśmy wjechać :)

Muzeum BMW, tu wcześniej widziane z Olympiaturm

Czy też Stare Miasto (Monachium)

    Jednak główny cel wyjazdu był jeden – Alpspitze. Pogoda w końcu okazała się łaskawa w piątek, więc z samego rana zapakowaliśmy się w samochód i wybraliśmy się do Garmisch-Partenkirchen.

Apetyt rósł wraz z postępującymi zmianami scenerii za oknem. Wszystkim (czyli całej trójce) udzielała się euforia i dobry humor.

     100km autostradą minęło  szybko i wygodnie. Na miejscu pod samą dolną stacją kolejki dużo wolnych, do tego DARMOWYCH parkingów (u nas w Zakopcu coś nie do pomyślenia).

Dolna stacja kolejki na Osterfelderkopf pod Alpspitze

    W kasie zameldowaliśmy się krótko przed 8-mą i wyobraźcie sobie, nie było żadnej kolejki do kolejki, jaką znamy z Kuźnic (że o możliwości wjazdu na górę przed 11tą bez wcześniejszej - kilka dni wcześniejszej rezerwacji nie wspomnę). Kupiliśmy bilety (koszt 26EUR za osobę góra+dół) i chwilę później siedzieliśmy w kolejce w drodze na Osterfelderkopf. Zdecydowaliśmy się „mniej ciekawą” i czasochłonną część trasy „pokonać” kolejką, gdyż późnym popołudniem zapowiadano burze. Widoki świetne :)

Południowe Garmisch-Partenkirchen widziane z gondoli kolejki Alpspitzbahn

Po wyjechaniu na Osterfelderkopf oczom rozochoconego człeka ukazuje się taki oto bajeczny widok:

     Chwilkę spędziliśmy na platformie widokowej Alpspix, ale że widoczne z niej doliny zasnute były mgłą, nie za bardzo było co z niej podziwiać…

    Na znakowskazie „Alpspitz ferrata für Geübte” – jako że po kilku już poważniejszych przygodach tatrzańskich za takowych (czytaj „wprawionych” w bojach) mieliśmy się, więc bez zbędnej zwłoki ruszyliśmy w kierunku ferraty.

Początek szlaku to 2 drabinki:

 Dziewczyny na początku trochę z rezerwą... ale po chwili śmigały już jak rącze łanie :)

Drabinki to totalny lajt, groźnie tylko wyglądają z dołu

Widoki po drodze zapierają dech w piersiach

     Po prawej stronie majaczy szczyt Zugspitze (najwyższy szczyt Niemiec, czyli ichniejsze "Rysy" :)  z wyraźnie widocznym lodowcem u podnóża.

Zugspitze (2962m)

Im wyżej tym lepsze widoki…

Żelastwa na na ferracie nasadzono z dużym naddatkiem (z 2/3 zabezpieczeń „normalny” tatrzański turysta nie korzysta :) Jest nawet anegdota na ten temat, że planowano kiedyś wybudować kolej zębatą (podobną do tej, jaka oprócz 2 linowych istnieje na Zugspitze) lecz ze względu na liczne i zdecydowane protesty ekologów temat zarzucono. Zgromadzoną już wcześniej stal postanowiono więc wykorzystać przy budowie Alpspitz-ferraty. Idąc tą „żelazną drogą” ma się wrażenie, że to nie anegdota tylko autentyk ;)

Miejscami docenia się jednak obecność stalowego traktu - przynajmniej nie trzeba obawiać się o dziewczyny ;P

  

 W kopule szczytowej…

A „co robi otchłań? Otchłań czeka…” :)

Cała ekipa na szczycie Alpspitze (2628mnpm).

     
Po niecałych 3h od wyruszenia z Osterfelderkopf zameldowaliśmy się na szczycie. Tempo nie było jakoś przesadnie duże, więc pewnie tę drogę dało by się zrobić w 2h, tylko po co? Jeśli wokół takie widoki i niepowtarzalna możliwość „focenia” :)

Najwyższy punkt szczytu znajduje się w 2-giej (przeciwnej do krzyża) części wierzchołka.

     Na szczycie żadnych tłumów – spotkaliśmy tylko starszego pana z Niemiec. Po małej „szamie” (królowały kabanosy wędzone i suszone daktyle) i nasyceniu się widokami ze szczytu, trzeba było schodzić. Zwłaszcza że pogoda zaczęła się już powoli zmieniać. Schodząc spotkaliśmy podchodzące jeszcze panie z Wrocławia widziane wcześniej na parkingu :) pozdrawiamy!

     Z całej wyprawy mam trochę materiału filmowego, dzięki temu żółtemu maleństwu na moim kasku, więc pewnie kiedyś w końcu coś z tego zmontuję i udostępnię…

     W dół wyruszyliśmy też ferratą. Pierwotny plan zakładał trawers północnej ściany Alpspitze (tzw. Nordwand), ale ogromne, strome i ruchome piargowisko szybko odwiodło nas od tego pomysłu.

Dwie połówki tego samego jabłka :)

     Po drodze spotkaliśmy kilka osób (widać Niemcy nie mają w zwyczaju wychodzić wcześnie w góry, albo przestraszyły ich prognozy...)

  

Jeszcze parę „kroków” w dół i czeka nagroda :)

No dziewczyny, zrzucamy fatałaszki:) 

...nie to jeszcze nie nagroda :)

Rozkoszowanie się wspaniałymi darami tej ziemi, czyli tym co Niemcy mają najlepsze – jeden z moich faworytów to ciemny Franziskaner…

     Kolejką w dół - podobnie jak w górę: 5 minut oczekiwania, wsiadasz i zjeżdżasz :) W drodze powrotnej do Monachium już snuliśmy plany, że trzeba będzie się jeszcze koniecznie wyprawić na Zugspitze. 

     Podsumowując wyprawa bardzo udana, droga łatwa, lecz wymagająca w kopule szczytowej odporności na ekspozycję, miejscami całkiem sporą.

Zapis trasy z Endomondo... ta prędkość max. to coś nie "ten teges" :)